De Schetenman

Ja, Trump is nu president en dat is allemaal heel erg en hoe moet het nu verder met de wereld enzo (serieus, ik kan er wakker van liggen), maar vandaag houdt mij een andere prangende vraag bezig, van een geheel ander kaliber, maar toch, laten we ook dit soort vragen des levens niet veronachtzamen, al is het maar om even niet aan Trump te hoeven denken.

Mijn vraag vandaag is deze: wat te doen met opkomende scheten, in het bijzonder tijdens een retraite?

Deze vraag hield mij al eens eerder bezig en werd weer actueel toen ik deze cartoon op Facebook voorbij zag komen. Kijk, scheten zijn nou eenmaal een onderdeel van het leven. Want we zijn allemaal menselijk, hebben een spijsvertering dus komen er ook af en toe scheten op die geboren willen worden. Ook als je tijdens een retraite de hele dag in een zaal zit met dertig andere mediteerders. Het meest gezonde is misschien laten gaan, want van inhouden kun je vreselijke buikpijn krijgen (en misschien ook nog wel shitty ideas). Maar we zijn allemaal opgevoed met de norm: in gezelschap hou je ze in (dus ook in een meditatiezaal). Want dat is gewoon beschaving, toch? Zoals je niet boert tijdens het eten. Vrij duidelijk lijkt me.

Maar toen was daar De Schetenman.

Ik was eens op een retraite waar tijdens de eerste de beste zitsessie er middenin de serene stilte ineens pweep door de ruimte galmde. Ik denk dat die pweep (of misschien was het meer een pwoop) niet eens zo hard was, maar ik kan je zeggen, in de heilige stilte van een meditatiezaal klinkt ieder geluid al snel op volume tien. Eerst denk je: hoor ik dat nou goed? Was dat…een scheet? Ja, ik geloof het toch. Ach ja, kan iedereen weleens overkomen. De volgende sessie nog één. Uit dezelfde hoek. Mmm, denk je dan, die persoon heeft het moeilijk. Bij de derde keer weet je dat het geen toeval of ongelukje is en begin je je te irriteren. We zitten hier wel alles lekker los te laten, maar je kan ook overdrijven. Maar WIE was de boosdoener? Dat bleek al snel tijdens het lopen, want ook tijdens de loopmeditatie kwam deze Schetenman af en toe gezellig langsruften.

Nu was dit een metta-retraite. Oftewel een retraite waar je (in dit geval) drie dagen lang enkel liefdevolle vriendelijkheid beoefent. Dus met alle vriendelijkheid die ik op dat moment binnen in me kon vinden, dacht ik, je weet het niet, misschien kan hij er niks aan doen en heeft hij een aandoening, of gebruikt hij medicijnen met als één van de bijwerkingen hevige flatulentie. Of misschien is het wel een geheime manier om je chakra’s schoon te blazen. Of misschien is het wel gewoon een daad van rebellie! Tegen de heiligheid van spirituele omgevingen.

Ik kreeg sympathie en zelfs bewondering voor De Schetenman. Tijdens de tweede dag overwoog ik om tijdens de loopmeditatie, als onze paden elkaar zouden kruisen, in het voorbijgaan ook een scheet te laten. Als een soort sympathiebetuiging, een hart onder de riem, een ‘hé ik snap je dude, het is oké om scheten te laten en moge ook jij gelukkig zijn’. Maar, bedacht ik me, dit is natuurlijk wel een vorm van communicatie. En iedere vorm van communicatie was ten strengste verboden tijdens deze retraite. Ik wilde deze regels natuurlijk niet overtreden. Plus, dat het ook best een logistieke puzzel was. Want hoe kreeg ik het zo getimed dat ik precies op het moment dat ik De Schetenman zou passeren, de scheet zou produceren? Dat zou nog een hele opgave worden. Kortom, het idee bleek niet levensvatbaar.

De rest van de retraite pweepte De Schetenman er lustig op los. Ik heb nooit geweten of hij het met opzet deed of er niks aan kon doen. Of misschien had hij het zelf helemaal niet door, en was het voor hem helemaal geen issue.  Misschien kwam hij uit een meditatietraditie waar dat normaal is. Maar mijn bewondering had-ie. Tijdens latere retraites heb ik weleens overwogen om ook alles eens gewoon lekker te laten gaan. Misschien kon ik wel een voorbeeld stellen, en zou ik volgers krijgen en is iedereen gewoon heel opgelucht dat het eindelijk gewoon kan. Maar ik ben sowieso helemaal niet goed in het principe ‘alles laten gaan’, dus ook bij dit onderdeel niet. Dus ik hou ze vooralsnog braaf in. Maar De Schetenman heeft nog altijd een warm (sorry) plekje in mijn hart.

En ik denk dat Trump (daar is-ie dan toch weer, ik kom er niet van los) hier eens een voorbeeld aan zou moeten nemen. Want hoe onbehouwen die man ook lijkt (of beter gezegd is), ik vermoed dat hij te allen tijde zijn scheten inhoudt, ook bij Melania, ook als hij alleen thuis is, zelfs op het toilet, en zelfs als hij de laatste man op aarde zou zijn. Het zou namelijk heel goed al die shitty ideas verklaren.

Verschenen in de Padma Nieuwsbrief februari 2017