‘Aantal mensen met dementie in 2050 verdubbeld’
‘Alzheimerepidemie vergt nieuw deltaplan’
‘Een groeiende groep jonge mensen krijgt dementie’
Hoho, niet meteen afhaken. Goed ik geef toe, geen vrolijke berichten, vind ik ook. In 2050 ben ik zelf 80 jaar. Ben ik dan nog gezond en vitaal of kwijn ik al dementerend weg in een verpleeghuis (als die dan nog bestaan)? Dat laatste is geen fijn vooruitzicht.
Maar toen zag ik laatst deze film: Alive Inside. En daar werd ik wel vrolijk van. De film gaat niet over een oplossing voor de Alzheimerepidemie (onafwendbaar) of een genezing van de ziekte (voorlopig niet in zicht). Maar over iets dat de kwaliteit van leven van mensen met dementie kan verbeteren. Ouderen die ingedut en in zichzelf gekeerd de dag doorbrengen leven hierdoor helemaal op, worden vrolijk en maken contact.
Ik heb het over: muziek. En dan niet – en dat is wel essentieel – willekeurige muziek, maar muziek die voor die persoon een speciale betekenis heeft. Die verbonden is met herinneringen en emoties. Meestal is dit muziek waar iemand tussen z’n 15e en 25e naar luisterde. De documentaire Alive Inside volgt maatschappelijk werker Dan Cohen die er zijn levenswerk van heeft gemaakt om bewoners van verpleeghuizen in Amerika te voorzien van een Ipod met gepersonaliseerde muziek. Het is boeiend en ontroerend te zien wat er gebeurt als mensen die normaal gesproken ineengedoken in hun stoel zitten en waarmee moeilijk contact te maken is, een koptelefoon met hun favoriete muziek opkrijgen.
Misschien komt dit je bekend voor. Dat zou goed kunnen want een tijdje geleden ging er een filmpje viraal op internet met een stukje uit deze documentaire. Hierin krijgt Henry een 94-jarige in zichzelf gekeerde man met Alzheimer, een koptelefoon op met muziek van vroeger. Kijk maar wat er gebeurt (blog gaat onder de video verder):
Het is zeer de moeite waard om de hele film te bekijken. De film draaide vorig jaar op het IDFA en is nu te zien op Netflix.
Naast dat het een aanstekelijke en ontroerende documentaire is, bood de film mij een klein lichtpuntje. Een sprankje hoop. Áls ik dan al dementerend wegkwijn in een verpleeghuis straks, dan is er in ieder geval nog de muziek, die me – al is het maar voor even – nog wat levensgeluk brengt.
Oh, ik moet niet vergeten trouwens, om nu alvast een persoonlijke playlist samen te stellen. Voordat het te laat is en ze het mij niet meer kunnen vragen. Want ik moet er niet aan denken…:
“Weten we van welke muziek mevrouw Weterings houdt?”
“Nee, niet bekend.”
“Ok, even kijken, ze is geboren in 1968, dus ze zal wel van muziek uit de jaren 80 en 90 houden.”
“Celine Dion?”
“Prima, Celine Dion voor mevrouw.”
…
Blog geschreven voor GGD Zeeland
Leave A Reply