De yogales

Dit keer ga ik op tijd weg. Ik wil niet weer te laat bij de yogales aankomen. Om al zwetend en gestresst mijn innerlijke rust op te zoeken. Die is toch al moeilijk te vinden. Maar dat is ook eigenlijk niet de reden dat ik twee maanden geleden met yoga ben begonnen. Ik zoek een manier om mijn stijve lichaam soepel te krijgen. Of op zijn minst minder stijf. Van sporten komt mijn rug in opstand. Dus, yoga dan maar. Wie weet stuit ik daarbij ook nog op wat innerlijke rust.

Ik ben dit keer zo vroeg dat ik zelfs de eerste ben. Met in mijn kielzog twee andere vrouwen. Twee vriendinnen. Ik ga op dezelfde mat zitten als de vorige keer. Ja, vastigheid en duidelijkheid, ik hou daarvan. Uit mijn comfortzone komen? No thanks, het is in mijn comfortzone al moeilijk genoeg.

De twee vriendinnen kletsen er lustig op los. Over de kinderen, over de scholen van de kinderen. Best wel, eh, nou ja, irritant. Hou daar eens mee op. Nou Karin, dat is wel heel erg onaardig en oordelend. Doe ‘s wat spiritueler! Ja ok. Ik adem in. Alles is goed zoals het is.
Meestal dan.
Nou ja, soms toch.
Zo nu en dan?

De rest van de vrouwen (alleen maar vrouwen geen mannen) druppelt binnen. Eén van hen complimenteert een andere vrouw.
‘Wat een lekkere dikke sokken heb je.’
‘Ja dat zijn lekkere dikke sokken. Heb ik tenminste geen kouwe voeten.’
‘Oh lekker. Wat heb je ook een mooie deken.’
‘Ja dank je, hij is ook zo lekker zacht.’
‘Ja zo ziet-ie er ook uit. Lekker zacht.’
Andere vrouwen haken bij het gesprek aan.
‘Ja soms is het hier koud.’
‘Misschien moet je eens bij de verwarming gaan zitten.’
‘Ja maar dat is misschien weer zo warm.’

Iedereen mengt zich nu in het gesprek. Er wordt gelachen. Een lichte paniek komt bij me op. Ik ben de enige die niet aan het gesprek deelneemt. Moet ik nu ook iets zeggen? Bijvoorbeeld dat ik een extra dekentje onder de mat heb gelegd? Dat scheelt namelijk veel optrekkende kou. Lekker warm. Maar de spieren van mijn mond hebben geen zin om zich te bewegen. En mijn stembanden zijn nog loom en stijf. De gedachte alleen al aan de inspanning die ik moet leveren om ook een duit in het zakje te doen, op het goede moment, luid genoeg want anders hoort niemand me…die gedachte alleen al put me uit. Dus geef ik mezelf toestemming te blijven zwijgen. Wel probeer ik bemoedigend te glimlachen, om niet helemaal asociaal te lijken. Ik weet niet of dat helemaal gelukt is.

We gaan beginnen. O nee hè, eerst ademhalingsoefeningen. Die vind ik niet fijn om te doen en het nut ontgaat mij. Ja maar dat is ook onderdeel van de oefening Karin. Voel maar gewoon wat er nu op dit moment is. O ja. Wat is er nu? Weerstand. Verveling. Weerstand. Ongeduld. Weerstand. Zo dan. Nu eindelijk de wat meer dynamische oefeningen. Zoals gewoonlijk is mijn lichaam stijf en stram, en vind ik zelfs de simpelste oefeningen echt retemoeilijk. Maar Karin, het gaat er niet om de oefening zo goed mogelijk uit te voeren. Het gaat erom je grenzen te voelen. O ja, die grenzen liggen bij mij niet zo heel ver weg, dus die voel ik al snel.

Dan gaan we de hurkzit doen. Zoals mensen in het oosten zitten. Je voeten plat op de grond, je billen raken bijna de grond. Iedereen puft, kreunt en steunt. En tot mijn verbazing zit ik in de hurkzit alsof ik nog nooit anders gezeten heb. Het zit nog lekker ook. Dit kan ik! Dit kan ik! Eindelijk eens een yogaoefening die ik KAN! Het kleine meisje binnen in mij dat hunkert naar de goedkeuring van de juf, van haar vader en moeder, van de hele wereld, voelt zich even helemaal ok. Ondertussen probeer ik, al hurkzittend, zo nonchalant mogelijk en ongeïnteresseerd te kijken. Oh, zit ik in de hurkzit, zonder moeite? Ja nou je het zegt. Helaas let niemand op me. We sluiten af met de eindontspanning. Gewoon liggen op je rug. Mijn favoriete oefening.

De les is afgelopen. We ruimen de matjes en de kussens op. Ik doe mijn schoenen en mijn jas aan. De anderen zijn druk in gesprek. Zal ik gedag zeggen of gewoon de deur uitlopen? Nee, dat laatste is wel heel asociaal. Ik stap de deur uit en zeg ‘dahag!’ tegen de andere vrouwen. Ze horen me niet.

Verschenen in de Padma Nieuwsbrief juni 2016