Ik lig hier omgevallen
In het water op m’n rug
Mijn takken als open armen
Kom hier maar zitten
Op het zachte mos
Het is niet erg
Dat je het niet weet
Laat je warme tranen
Vallen in het koude meer
Roerloos blijf ik hier liggen
Niets vraag ik van je
Leven hoef je niet te doen
Ik draag jou in de stilte
Totdat je zelf ziet
‘Die stilte dat ben ik’
6 Comments
[…] toen gaf ik die kritische stem een kus en schreef alsnog het gedichtje, dat je hier kan […]
Mooi Karin, ook jouw kritische stem en wat die jou deed ontdekken. x
Dank je Lucy!
Wauw Karin, van de kleine oorlog naar dit gedicht. Het was precies wat ik nodig had, nu net. Die oorlog is mijn grootste vijand…..maar nu, na dit berichtje, is het even stil. Dank je daarvoor :-).
Wat fijn om te lezen Christine. Dank je wel voor je berichtje!
❤️